Czasami traktujemy samych siebie całkiem przedmiotowo. Jak narzędzia do wykonania pracy. Jak zestaw ról, funkcji i obowiązków, jakie pełnimy. Albo jak produktywną firmę, której rozwojem musimy zarządzać. Choć nie jesteśmy ani narzędziem, ani rolą, ani firmą, ani żadną inną rzeczą. Trzeba przypominać sobie te proste prawdy: ja jestem, ja czuję, ja żyję. 

Pomyśl o sobie teraz inaczej. Jak o kruchej żywej istocie, którą rzeczywiście jesteś. Ta istota jest delikatna i wrażliwa zarówno na poziomie fizycznym, jak i psychicznym. Zależna od każdego oddechu. Od snu. Od pokarmu. Od wody. A także, od akceptacji, wsparcia i miłości innych osób.

Jestem: Uświadom sobie, że chwila obecna jest chwilą Twojego życia – zatem jej wartość jest nie do przecenienia. Nawet, jeśli odczuwasz gorycz, rezygnację czy bezsilność. To, że jesteś, jest samo w sobie cudem. Poczuj wdzięczność za swoje istnienie. 

Czuję: Jesteś osobą, która ma uczucia, emocje, potrzeby. Której ciało odczuwa przyjemność i ból. Może to ciało od dawna odczuwa przygniatające zmęczenie? Nie odgradzaj się od tego. Być człowiekiem to czuć wiele rzeczy każdego dnia. Kiedy to blokujemy, ogarnia nas marazm, a nawet poczucie wewnętrznej martwoty. Lepiej jest czuć. Naprawdę, lepiej. 

Żyję: Nie jestem przedmiotem, jestem żywą istotą. Mogę być tego głęboko świadomy. Mogę się tym cieszyć. Nie jestem kawałekiem struktury firmy, ani młotkiem do rozwiązywania problemów. Bliżej mi do drzewa, sroki czy kota niż do szklanego biurowca. Płynie przeze mnie życie, a nie ciąg cyfr i słów. Jest również i we mnie ta niezmierzona tajemnica życia.